Idea trekkingu narodziła się w mojej głowie podczas zgłębiania koncepcji tego, jakie środowisko sprzyja zdrowiu człowieka – zarówno na poziomie układu nerwowego, jak i społecznym. Na poziomie układu nerwowego pewna ilość stresu (kortyzolu) jest niezbędna, aby środowisko w mózgu można było uznać za właściwe – podobnie jak życiowe trudności nie mogą być wypierane. W dążeniu do radości i szczęścia konfrontacja z trudnościami jest nieunikniona. Kluczowym czynnikiem staje się tutaj wsparcie, wspólnota, możliwość wspólnego przeżywania i doświadczania emocji oraz życia.

Trekking ma stworzyć środowisko sprzyjające wspólnemu mierzeniu się z trudnościami i ich pokonywaniu. Trekking i związany z nim wysiłek, grupa ludzi otwartych, wspierających, ale też autentycznych, to środowisko, które ułatwia zmianę i pomaga kształtować zdrowe nawyki. To w końcu bezpieczne warunki, aby wspólnie eksplorować własne emocje, mierzyć się z reakcjami innych, wspólnie doświadczać, tworzyć, budować i uczyć się relacji.

Wspólny cel, włożony wysiłek, zmęczenie — te czynniki są związane z konsolidacją grupy, czyli z czymś najważniejszym w psychoterapii grupowej. Trekking ma łączyć wszystko, co sprzyja rozwojowi i zmianie — wspólne doświadczanie życia w środowisku wsparcia.

Udział w trekkingu jest poprzedzony konsultacją psychoterapeutyczną.